شناسایی مخمرهای بیماری‏زای جدا شده از عفونت‏های قارچی ناخن در تهران با استفاده از واکنش زنجیره‏ای پلیمراز و برش آنزیمی

هدف: عفونت قارچی ناخن (اونیکومایکوزیس) بیماری شایعی در همه جوامع است و حدود 50 درصد بیماری‏های ناخن را تشکیل می‏دهد. مخمرها از جمله عوامل مهم بروز این عفونت‏ها هستند. شناسایی گونه‏های مخمری عامل، از نقطه نظر همه‏گیری‏شناسی و نیز از لحاظ انتخاب درمان مناسب، اهمیت دارد. هدف از مطالعه حاضر شناسایی دقیق گونه مخمرهای بیماری‏زای جدا شده از عفونت‏های قارچی ناخن درسطح گونه به‏وسیله روش‏های مبتنی بر dna است. مواد و روش‏ها: مخمرهای جدا شده از ضایعات ناخن با توجه به ویژگی‏های ریخت‏شناسی آن‏ها شناسایی اولیه شدند. برای تعیین هویت مخمرها در سطح گونه، dna هر نمونه با استفاده از روش جوشاندن استخراج و ناحیه its موجود در dna ریبوزومی به کمک واکنش زنجیره‏ای پلیمراز (pcr) تقویت شد. قطعه تکثیر شده به کمک آنزیم محدودالاثر mspi هضم اندونوکلئازی شد و ماهیت هر مخمر با توجه به تفاوت الگوی الکتروفورزی هر گونه تعیین شد. در این مطالعه پروفایل آنزیمی جدیدی برای افتراق نهایی کاندیدا آلبیکنس و کاندیدا دابلینینسیس به کار رفت. تعداد معدودی از مخمرها نیز به روش تعیین توالی ناحیه its شناسایی شدند. نتایج: کاندیدا آلبیکنس به میزان 6/45 درصد شایع‏ترین گونه و سایر گونه‏های شایع غیر آلبیکنس شامل کاندیدا پاراپسیلوزیس با میزان 5/22 درصد و کاندیدا تروپیکالیس با میزان 8/21 درصد بودند. گونه‏های کمتر شایع مربوط به کاندیدا گلابراتا، کاندیدا کروزئی، کاندیدا کفیر، کلاویسپس لوزیتانیا، کاندیدا گیلرموندی و مچنیکوویا پولچریما به‏ترتیب با میزان شیوع 72/2 درصد، 2 درصد، 36/1 درصد، 36/1 درصد، 68/0 درصد و 68/0 درصد بود. در بین ایزوله‏های شناسایی شده تحت عنوان کاندیدا آلبیکنس در این مطالعه هیچ مورد کاندیدا دابلینینسیس مشاهده نشد. دو نمونه (36/1 درصد) مربوط به جنس تریکوسپورون نیز تعیین هویت شد. بیشترین شیوع اونیکومایکوزیس در این مطالعه مربوط به گروه سنی 40 تا 70 سال و اکثریت نمونه‏ها مربوط به زنان (اونیکومایکوزیس ناخن‏های دست) با شیوع 2/83 درصد بود. نتیجه‏گیری: با وجودی که گونه آلبیکنس همچنان شایع‏ترین گونه جدا شده از ضایعات این بیماری است؛ اما افزایش موارد جداسازی گونه‏های غیر آلبیکنس از ضایعات اونیکومایکوزیس قابل توجه است. این مطالعه نشان داد که برای شناسایی برخی از گونه‏ها، روش‏های معمول فنوتیپی برای شناسایی مخمرها کفایت نمی‏کند و استفاده از روش مولکولی pcr-rflp می‏تواند دامنه شناسایی مخمرها را تا سطح 98 درصد افزایش دهد. برای شناسایی باقیمانده گونه‏ها می‏توان از روش‏های گران‏تری نظیر تعیین توالی ژن مورد نظر استفاده نمود.